Jest jeden taki gatunek literacki, który fascynuje mnie i przyciąga jak magnes. I z jednej strony chcę, ale z drugiej uciekam wzrokiem od regału, bo nauczony doświadczeniem wiem, że będzie bolało. Że te z szarych komórek, które leniwie spoczywały do tej pory w mojej czaszce zostaną brutalnie wybudzone ze snu i zmuszone do pracy. Ten gatunek to fantastyka naukowa, a skoro zwę siebie humanistą, to naturalnym jest, że sam tylko przymiotnik wywołuje we mnie niepokój.

Futurystą jestem okazjonalnym, ale z nieskrywanym zaciekawieniem zgłębiam kolejne wizje przyszłości w literaturze. Próbuję znaleźć w nich jakiś wspólny mianownik definiujący człowieka, albo czasem zawierzyć najbardziej prawdopodobnemu scenariuszowi i szukać dowodów na jego potwierdzenie w świecie „tu i teraz”.

Nie znam nikogo, kto choć raz nie próbowałby rozpracować istoty nieśmiertelności, lub przynajmniej nie pojawiła się w jego głowie myśl o tym, jak by to było móc biec, wiedząc że meta nie istnieje.

„Kanais” jest literacką odpowiedzią na te pytania. To miejsce w którym życie nie oddaje się objęciom śmierci. W trwaniu w tej bezemocjonalnej egzystencji nie radzą sobie jednak wszyscy. Podobnie jak w „Wehikule czasu” Wellsa, dla głównego bohatera „Kanais” przebywanie w tym z pozoru utopijnym świecie jest głównym powodem do podjęcia próby wyrwania się z niego.
Marek Puławski niczym narkoman osuwa się w świat snów. Znajduje tam dużo więcej, niż oferuje rzeczywistość „Kanais”. Poszukuje odpowiedzi, zabierając nas, czytelników, w podróże razem z nim.